‘Morgen heb ik een overleg op kantoor, is dat mogelijk qua zorg?’, vraagt mijn echtgenoot van boven. ‘Ik stuur wel even een appje naar een van mijn pgb’ers’, roep ik terug. Ik: ‘Kun je mij mo. mi. ff helpen met eten en toiletgang?’ Hulp: ‘Prima, hoe laat?’ Ik: ‘Eten om 12.30 uur. Toiletgang waarschijnlijk rond 15.00 uur.’ Hulp: ‘Oké, tot morgen!’ ‘Morgen is geregeld’, roep ik naar mijn echtgenoot die boven zit te werken vanwege de coronamaatregelen. Van boven klinkt wat instemmend gemompel.
17 jaar dezelfde hulp
Om exact 12.30 uur gaat de volgende dag de bel. Na een druk op mijn afstandsbediening zwaait de deur open. ‘Vind je het goed om eerst even de was op te hangen?’, vraag ik aan mijn gewaardeerde pgb’er. Vervolgens maken we de lunch klaar voor zowel mijzelf, als onze dochter en een vriendinnetje. Niet veel later zitten we gezellig met elkaar aan tafel. Mijn hulp stopt af en toe een stukje brood in mijn mond. Wat is het geweldig dat deze fantastische hulp alweer zo’n 17 jaar in toenemende mate beschikbaar is in ons gezin! Hulp bij het aan- en uitkleden? Prima! Hulp bij het eten (en eten koken)? Akkoord! Hulp bij de toiletgang? Geen probleem!
Zelfstandigheid en eigen regie
Door een ernstige spierziekte ben ik inmiddels volledig rolstoel gebonden, ook mijn arm- en handfunctie is zo goed als verdwenen. Ondanks dat ben ik moeder van twee prachtige kinderen van 11 en 15 jaar. Door het pgb heb én houd ik mijn zelfstandigheid en regie. Een wisselend team van zo’n acht mensen komt dagelijks in ons huis voor allerlei zorgtaken. Wat is het fantastisch dat we zélf kunnen kiezen welke mensen we toelaten in ons gezin! Continuïteit en stabiliteit, dat zijn onze sleutelwoorden. Chapeau Per Saldo! Ga zo door als voorvechter van onze onafhankelijkheid en eigen regie.