Hoe gaat het met mensen met een kwetsbare gezondheid sinds alle coronamaatregelen zijn opgeheven en de samenleving weer volledig open is? Waar lopen zij tegenaan? Kunnen zij weer gewoon meedoen, hoe lossen zij dat op?
Voor grote groepen mensen betekent het weer opengaan van de samenleving na corona een bedreiging voor hun eigen gezondheid. Voor mensen die in verband met hun aandoening of beperking geen vaccinatie kunnen krijgen of bij wie een vaccin niet werkt. Of mensen bij wie de onderliggende aandoening zo ernstig kan opleven bij een coronabesmetting dat het levensbedreigend kan zijn. “Ik ben bang dat oude MS-klachten weer opleven, met alle risico’s van dien”, zei Margot tegen de Koning. En Corina: “Ik kan mezelf niet beschermen. Ik krijg beademing en kan geen mondkapje dragen als ik naar buiten ga.”
Tot de groep met een kwetsbare gezondheid horen mensen met een auto-immuunziekte, astma, een luchtwegaandoening, mensen met oncologische aandoeningen of die een orgaantransplantatie hebben ondergaan. Veel deelnemers benadrukten dat mensen aan de buitenkant niet kunnen zien dat zij een ziekte of aandoening hebben. Als deze mensen weer naar buiten willen, moeten zij zelf zorgdragen voor een veilige omgeving: afstand houden, locaties vermijden, mondkapjes dragen. Ook hun familieleden moeten nu extra goed oppassen, en kunnen ook minder deelnemen aan de ‘open’ samenleving.
Hun verzoek is oog te hebben voor kleine en grotere aanpassingen in de maatschappij zodat zij kunnen deelnemen, bijvoorbeeld rustige winkeltijden, alleen een regiotaxi kunnen gebruiken waarbij de chauffeur een mondkapje draagt. Aline: “Mijn bescherming is nu weer mijn probleem en niet meer dat van de maatschappij, wat het tijdens corona wel was.”
Ze moeten telkens weer uitleggen waarom zij een mondkapje dragen als ze naar buiten gaan, of willen dat anderen dat doen. Opdat ook zij kunnen meedoen. “Vroeger ging ik naar sport kijken en met de jongens in de kantine een biertje drinken. Dat kan niet meer”, zei Dick tegen de Koning.
De Koning toonde begrip voor de problemen waar mensen tegenaanlopen. Hij stelde dat meedoen voor deze kwetsbare mensen moeilijker is dan de buitenwereld misschien denkt. Waarop studente Claire zei dat het emotioneel heel zwaar is om steeds weer te moeten verdedigen waarom zij aan sommige activiteiten niet kan meedoen. “Er is minder begrip en bewustzijn voor kwetsbare studenten.”
En Margo: “De regels zijn overal heel verschillend. Ik werk in een ziekenhuis en op de universiteit. In het ziekenhuis draagt iedereen beschermingsmiddelen, maar in de universiteit niemand. Ik vraag me telkens af: ga ik zeggen dat ik zo niet mee kan doen? Of blijf ik dan maar thuis, terwijl ik eigenlijk ook naar een borrel wil gaan.” En Eva: “Meedoen is tegenwoordig een uitdaging.”