Het is tijd voor een nieuwe emancipatiegolf

Ik heb altijd gewerkt in een team met vrouwen. De jeugdhulpverlening is nu eenmaal het domein van vrouwen. En dat heeft z’n voordelen, want deeltijd werken en zorgverlof zijn beter geregeld in sectoren waar veel vrouwen aanwezig zijn. Toen duidelijk werd dat onze zoon Ruben een hele grote zorgvraag heeft, konden mijn vrouw en ik, dankzij dat deeltijd werken en verlof, meebewegen op wat er voor hem nodig was.

Ruben is nu ouder. Zijn zorg kan niet enkel nog door ons als ouders geleverd worden. Een team van hulpverleners helpt ons hierbij. Al zijn we nog altijd niet vrij van het zorgen. Van tijd tot tijd is onze inzet nog altijd nodig om de hulpverlening goed te laten verlopen. De tijd en energie die Ruben vraagt is niet te vergelijken met wat zijn broer en zussen soms nodig hebben. Ruben is gewoon een baan erbij.

Ook in mijn werk zie ik soms kinderen met een grote zorgvraag. Kinderen zoals Ruben, maar dan nog jong. Met ouders die nog een lange weg gaan afleggen. En met vaders die heel betrokken zijn bij hun kind. Vaders die duidelijkheid en rust kunnen bieden als chaos hun kind dreigt te overspoelen.

Maar Nederland is nog altijd het land waarin de moeders voor de kinderen zorgen en de vaders het geld verdienen. Veel van die vaders worstelen dan ook met de tijd. Ze moeten werken. Het is niet de bedoeling dat je in deeltijd komt werken, dus ze moeten een volle baan en intensieve zorg zien te combineren.

Natuurlijk is er de hulpverlening: ondersteuning van mensen die er voor geleerd hebben en die betaald worden om jouw kind te begeleiden. Maar als het gaat om kwetsbare kinderen zijn de eigen omgeving en een kleine kring van mensen belangrijk. Sterker nog; voor kinderen als Ruben blijven die belangrijk. Zelfs als deze kinderen geen kind meer zijn. Zoveel veiligheid en continuïteit kan een hulpverlener niet bieden. Zelfs ik niet, ondanks al mijn ervaring in het werk en privé. De hulpverlening is nu eenmaal op andere zorg georganiseerd dan wat deze kinderen van hun opvoeders vragen. Maar ik zie hoeveel het de ouders kost. En ik weet dat ze nog heel veel jaren voor de boeg hebben.

Ik denk daarom dat het tijd is voor een nieuwe emancipatiegolf. Niet aangestuurd door vrouwen, maar door ons: vaders van kinderen met een grote zorgvraag. Voor het recht om te kunnen zorgen voor onze kinderen. Voor de erkenning dat we een belangrijke bijdrage leveren. En voor de middelen om dat mogelijk te maken. Want het is toch niet meer van deze tijd dat we de zorg voor de meest kwetsbare in ons gezin moeten overlaten aan anderen.