Ik heb de laatste tijd geregeld een resetmoment, zoals ik het noem. Vaak zit ik achter mijn computer, plaats mijn ellebogen op het bureau, laat mijn hoofd rusten op mijn vingertoppen en schudt dan even met mijn hoofd. Daarna volgt een diepe zucht. Het is een soort reset, veelal na een verontwaardiging over iets wat ik heb gehoord of gelezen. Ik word niet meer gefrustreerd, niet meer geïrriteerd, ik gooi mijn laptop niet meer dicht, ik schrijf geen boze mailtjes meer, nee, ik schud even met mijn hoofd. Resetmoment.
Ik bekijk de nieuwe situatie met een zo neutraal mogelijke blik en pak de draad weer op. Tijdens en na dit korte resetmoment, stel ik mijzelf de volgende vragen: Wil ik dit? Kan ik dit? Is dit goed voor onze zoon, voor ons? Kan ik er iets aan veranderen? Wil ik mee in deze verandering? Wat heb ik daarvoor te doen? Het zorgt dat ik, door alle wet- en regelgeving en veranderingen heen, alert blijf en niet te laconiek word.
Onze zoon is bijna 17 jaar en zit in de laatste groep van een zmlk-school (zorggroep). Hij gaat stagelopen op twee verschillende plekken om kennis te maken met het ‘echte’ werk. Ontzettend leuk natuurlijk. Daar komt het een en ander bij kijken: twee nieuwe zorgorganisaties, vervoer, andere breng- en ophaaltijden en nieuwe begeleiders. Wat wij ons niet beseften, wellicht wat naïef, is dat die dagen dat hij stageloopt onder de Wlz vallen. De dagen dat hij op school zit vallen hier niet onder, dus dat is opeens 2 dagen extra die uit het Wlz budget moeten komen. Dus opnieuw keuzes maken, doorberekenen en schuiven met budgetten. Het geeft de nodige resetmomenten.
Ondertussen wordt de school verplicht halverwege het jaar naar een nieuw pand te verhuizen. Een groot resetmoment. Op school krijgt hij extra begeleiding vanuit het pgb. Met de verhuizing zal er een andere zorgorganisatie ingezet worden. Resetmoment. Ik hoopte zo dat zijn laatste twee jaar op school rustig zouden verlopen, want bij 18 jaar verandert er veel. Dat wordt een gigantisch resetmoment.
Iedereen kent zo zijn eigen resetmomenten. Vanuit de praktijk zie ik dat veel mensen hiermee worstelen en ik zie het toenemen. Weet je waar ik zo naar verlang? Stabiliteit en zekerheid. Niet alleen voor onze zoon, voor ons, voor jullie, voor de zorgmedewerkers, voor de beleidsmedewerkers, maar voor ons allemaal. Nu nog op zoek naar die stabiele politieke partij, waar ik echt zeker van kan zijn.