Af en toe voel ik mij net Robin de Robot uit Bassie en Adriaan. Dat handige robotje dat grapjes maakt, af en toe in slaapt valt en dan ineens via zijn antennes belangrijke berichten opvangt van de chagrijnige Baron.
De laatste tijd ontvang ik zoveel chagrijnige signalen uit de zorg. Wat is er toch aan de hand? Vroeger werd ik door een vriendelijke zorgmedewerker gebeld, met de vraag of ik wellicht op die datum en dat tijdstip tijd had om langs te komen. Tegenwoordig krijg ik een week van tevoren een brief, een appje of een mail dat ik moet verschijnen op die dag en dat tijdstip. Het zal ze een zorg zijn of ik werk, of mijn kind uit zijn vaste structuur gehaald wordt en we een strakke planning met zorgmedewerkers hebben. Het antwoord onlangs was heel bot: ’Nou, dan kan het pas over 2 maanden!’ Wat een chagrijn.
Natuurlijk zijn er gelukkig nog genoeg vriendelijke zorgmedewerkers. Toch merk ik een trend op. Eerst was het alleen bij ziekenhuisafspraken, daar lag veel druk op. Nu merk ik het ook op school, bij de apotheek, de huisarts, bij de gemeente en bij onze zorgmedewerkers. Of je de afspraak in je agenda wilt zetten en van flexibiliteit is geen sprake meer. Zenden in plaats van overleggen. Het gevaar schuilt hierin dat je de regie over je eigen leven verliest. Je wordt geleefd. Als coach weet ik wat dat met mensen doet: het geeft heel veel stress. Een tegengestelde beweging is dan nodig. Dus zocht ik samen met mijn zoon een nieuwe manier van ontspanning: de Hippocampe Marathon.
Dat is een speciale hardlooprolstoel. Een geweldig hulpmiddel. Ik ren een paar kilometer om mijn hoofd te legen, ondertussen ontprikkelt mijn zoon in de rolstoel door heerlijk om zich heen te kijken. Van iedereen die ons voorbij ziet komen, ontvangen we een grote glimlach! Het is genieten. Bij thuiskomst zet ik Bassie en Adriaan voor hem op. Hij schatert het uit als Robot weer iets oppikt. En de chagrijnige Baron? Drommels, drommels, drommels, hij verliest weer. Het komt toch altijd weer goed. Hopelijk ook in de zorg.